10 vargje kyç mbi Krishtlindjen

Ky artikull është pjesë e serisë Vargjet kyç të Biblës.

Plani i Perëndisë u manifestua

Lexo këto pasazhe të njohura për manifestimin e planit të Perëndisë përmes Krishtit në këto vargje dhe komente të përshtatura nga Bibla e Studimit ESV, dhe lëre zemrën të mahnitet nga plani i përsosur i Perëndisë për çlirimin e popullit të Tij.

Këto fjalë sinjalizojnë mbretërim të ri. Efratah është emri i rajonit në të cilin gjendet Bethlehemi, ku lindi edhe Davidi (1 i Samuelit 17:12). “i vogël”. Zgjedhja e pazakontë e Davidit si mbret, paraprin zgjedhjen e pazakontë të Bethlehemit si vendlindja e Davidit më të madh. Mateu 2:6 (duke e kombinuar me Mikean 5:4) tregon se studiuesit hebrenj të kohës së Jezusit, e lexuan këtë si parashikim të vendlindjes së Mesias (krahaso me Gjonin 7:42). Mbretërimi i Mesias ishte vullneti i Perëndisë (për mua), dhe zanafilla e Tij (ose “origjinat”; shumësi në hebraisht “motsa’ah”, “ardhja”) është nga ditët e vjetra, të lashta. Është menduar se kjo dëshmon një linjë historike (Davidi) ose një origjinë të përjetshme (rrjedhimisht hyjnore) të të shumëpriturit Mesia. Shprehja e parë që lidhet me kohën (“nga kohërat e lashta”; hebraisht “miqqedem”) zakonisht i referohet kohërave të lashta historike (p.sh., Nehemia 12:46; Psalmi 77:5, 11; 78:2; 143:5; Isaia 45:21; 46:10), por mund t’i referohet gjithashtu edhe përjetësisë së shkuar (p.sh., Psalmi 74:12; Habakuku 1:12). Nga ana tjetër, shprehja e dytë kohore (“nga ditët e përjetësisë”; hebraisht “mime’olam”), i referohet kohërave të lashta historike, si te Mikea (7:14; krahaso me 7:20), ashtu edhe diku tjetër (Ligji i Përtërirë 63:9, 11; Amos 9:11; Malakia 3:4). Prandaj ky tekst i referohet prejardhjes së lashtë të Mesias nga Davidi, duke konfirmuar kështu se premtimet e lashta të besëlidhjes që iu bënë Davidit, qëndrojnë akoma.

Tema “dëshmuese” e Gjonit është pjesë e “motivit të gjyqit”, sipas të cilit Jezusi nuk ishte gjykuar dhe dënuar nga bota, por bota ishte gjykuar nga Jezusi. Për të treguar pafajësinë e Jezusit dhe fajin e botës, Gjoni paraqet para lexuesit një shumicë dëshmitarësh, që dëshmojnë për identitetin mesianik të Jezusit, duke theksuar kështu fajin e botës në refuzimin e Jezusit.

Një epokë e re fillon në historinë e Izraelit me historinë e lindjes së Jezusit në qytetin e vogël të Nazaretit. Engjëlli lajmëroi ngjizjen e Tij (Mateu 1:18-21) duke shpjeguar se Ai është Emanueli i profetizuar (Mateu 1:22-23). Jozefi i bindet menjëherë direktivave të engjëllit (Mateu 1:23-24).

Emri Jezus i ishte dhënë Birit si një shpresë simbolike për dërgimin e shpëtimit të Zotit përmes një Mesie, i cili do të pastronte popullin e Tij dhe do t’i shpëtonte ata nga shtypja. Gjithsesi, engjëlli vë në dukje një temë edhe më të rëndësishme: të shpëtojë popullin e Tij nga mëkatet e tyre. Shpëtimi nga mëkati ishte një premtim i përsëritur nga profetët e Dhiatës së Vjetër (p.sh., Isaia 40:2; Isaia 53:6; Jeremia 31:31-34; Ezekieli 36:25-27; Danieli 9:24; Zakaria 13:1).

“E virgjër” përshkruan gjendjen e Marisë edhe para ngjizjes, edhe gjatë shtatzënisë (Mateu 1:25). “premtuar”. Një fejesë e caktuar ligjërisht, por që thyhet vetëm nga divorci (Mateu 1:19). Jozefi është një pasardhës i Davidit (krahaso me Mateu 1:16, 20; Luka 1:32-33; 2:4; 3:23-38).

“Ke gjetur hir” (greqisht “charis”) para Perëndisë. Maria është marrësja e hirit të Perëndisë, jo dhënësja e hirit (krahaso me Zanafilla 6:8).

“Më të Lartit” është një emër për Perëndinë e vërtetë që vjen nga Zanafilla 14:18-22, ku Melkisedeku, mbreti i Salemit, e identifikon Perëndinë Jahve si “Perëndinë Më të Lartin” (krahaso me Balaamin [gjithashtu johebre], Numrat 24:16: “Më i Larti”; “I Plotfuqishmi”). Ai u bë një titull i zakonshëm për Zotin midis izraelitëve monoteistë, sidomos te Psalmet. (Te Danieli 3:26; 4:24, 34 është titulli për Perëndinë që edhe Danieli, edhe Nebukadnesari kishin të përbashkët, dhe është një emër i preferuar në librin e Sirakut, ndërmjet Dhiatave.) Ndërkohë që Gjoni është “profeti i Më të Lartit” (Luka 1:76), Jezusi është “Biri i Më të Lartit”. Ai është pasardhësi i premtuar i fronit të Davidit (shih 2 i Samuelit 7:12-13, 16).

Unë po ju lajmëroj një gëzim të madh në greqisht është “eungelizomai”, forma foljore e “ungjill” “gëzim i madh” Luka 1:14.

Një Shpëtimtar, që është Krishti, Zoti: këta tre tituj tregojnë madhështinë e birit të Maries. Për “Shpëtimtar”, krahaso me Luka 1:69; Veprat 5:31, Veprat 13:23. “Krishti” është fjala greke për “Mesia”, që është hebraisht. Është më tepër titull se emër (krahaso me “Krishti”, Veprat 5:42; 17:3). Me shumë mundësi, lajmërimi mahnitës, që nuk është i kuptuar plotësisht nga barinjtë, është se ky Mesi, i cili lindi si një foshnjë është gjithashtu vetë Zoti Perëndi.

Himni adhurues i Marisë zhvendoset nga Maria te kuptimi i lindjes së birit të saj për izraelitët që besonin. Bindje nderuese dhe e përulur që kërkon të kënaqë Perëndinë. Baza e dytë e adhurimit të Marisë prezantohet me: Ai veproi pushtetshëm me krahun e vet, një antropomorfizëm për fuqinë e Perëndisë. Koha e foljes që Luka përdor, edhe pse në të shkuarën, shpreh sigurinë e Marisë për atë që Perëndia do të bëjë. Për Abrahamin dhe pasardhjen e tij, kjo thekson përmbushjen e historisë së shpëtimit.

Referenca e jetës, e dritës dhe e errësirës vazhdon të tërheqë motivet e Zanafillës (krahaso me Zanafilla 1:3-5, Zanafilla 1:14-18, Zanafilla 1:20-31; Zanafilla 2:7; Zanafilla 3:20; krahaso gjithashtu me Isaia 9:2; Isaia 42:6-7; Isaia 49:6; Isaia 60:1-5; Malakia 4:2; Luka 1:78-79). Përballë këtij sfondi, Jezusi si “drita” sjell në këtë botë të errët njohuri të vërtetë, pastërti morale dhe atë dritë që tregon prezencën e Perëndisë (krahaso me Gjoni 8:12; 1 e Gjonit 1:5).

Mrekullia më e madhe në historinë e botës, Biri i përjetshëm i Perëndisë që lindi si fëmijë, ndodh qetësisht në një stallë, në një fshat të errët të Judeas. Përshkrimi i Lukës është i kufizuar, me vetëm pak detaje.

Në kohërat e lashta, copat e rrobave (pelenat) përdoreshin për të mbështjellë foshnjat, për t’i mbajtur ngrohtë dhe të sigurt. “grazhd”, një stallë ku ushqehen kafshët. Hani, shprehur në trajtën e shquar, tregon se kishte një vend specifik, i njohur publikisht për udhëtarët individualë dhe karvanët. Hani ishte plot, duke qenë se shumë kishin ardhur në Bethlehem për t’u regjistruar.

Dijetarët nuk mbërritën në kohë për lindjen e Jezusit në grazhd, por dy vite më vonë, kur Jezusi jetonte në një shtëpi. Është e dyshimtë që këta burra fetarë, thuajse paganë, kuptonin natyrën hyjnore të Jezusit, por veprimet e tyre ishin çuditërisht të përshtatshme dhe paraprinin mrekullisht adhurimin e Jezusit nga të gjithë kombet pagane (krahaso me Mateu 28:19; Romakëve 1:5; Filipianëve 2:9-11; Zbulesa 7:9-10; 21:24). Numri i dhuratave kontribuoi në traditën e tre burrave të hamendësuar, megjithatë numri i saktë i tyre nuk dihet. Mirra është rrëshirë e përdorur në ceremoni si i vetmi temjan i lejuar në altar (Eksodi 30:9, 34-38). Livanda është lëngu që përdoret për aroma dhe parfume, dhe si tonik stimulues. Këto dhurata me shumë gjasa përdoreshin për të mbështetur familjen në largimin e tyre në Egjipt.

Me shumë gjasa, këto dhurata përdoreshin për të mbështetur familjen në largimin e tyre për në Egjipt[1] (Mateu 2:13-15).

Engjëjt shpallin lajmin për Jezusin: i përjetshmi, i plotfuqishmi, Biri i Perëndisë sapo ka marrë “trajtë shërbëtori, u bë i ngjashëm me njerëzit” (Filipianëve 2:7), sepse “plotësimi i kohës” tashmë ka ardhur dhe Perëndia “dërgoi Birin e tij, të lindur prej gruaje, të vënë nën ligj, që të shpengonte ata që ishin nën ligj” (Galatasve 4:4-5). “paqe.” Paqja e shpëtimit që Perëndia jep përmes Birit të Tij. Jezusi është “Princi i Paqes” i profetizuar nga Isaia (Isaia 9:6). “Pëlqim ndër njerëzit”. Dhurata e “paqes” nga Perëndia nuk do të vijë për të gjithë njerëzimin, por për ata që Perëndisë i pëlqen t’i thërrasë pranë vetes.