“Ah, sikur të dija ku ta gjeja!”
Jobi 23:3
Në rrethana jashtëzakonisht të vështira, Jobi i klithi Zotit. Dëshira më e zjarrtë e një fëmije të munduar të Perëndisë është që ta shohë edhe një herë fytyrën e Atit të tij. Lutja që i vjen e para ndër mend, nuk është: “Ah, sikur të shërohesha nga sëmundja që po përhapet në trupin tim!”, madje as “Ah, sikur t’i shihja fëmijët e mi që të ktheheshin nga kthetrat e varrit, dhe pasuria të më kthehej nga duart e kusarëve!”. Por thirrja e tij e parë dhe më e fuqishme është: “Ah, sikur të dija ku ta gjeja, Atë, i cili është Perëndia im, që të mund të arrija deri në fronin e tij!”. Fëmijët e Perëndisë vrapojnë për në shtëpi me t’u afruar stuhia. Është instinkti qiellor i një shpirti të falur, që të kërkojë strehë nga të gjitha të këqijat poshtë krahëve të Jahveh-ut. “Ai që e ka bërë Perëndinë strehën e vet”, ky mund të shërbejë si përshkrimi i një besimtari të vërtetë.
Një hipokrit, kur goditet nga Perëndia, reagon me mëri dhe, porsi një skllav, zgjedh t’ia mbathë me të katra nga Padroni që e ka fshikulluar. Mirëpo, trashëgimtari i vërtetë i qiellit nuk vepron kështu. Ai e puth dorën që e goditi, dhe përpiqet t’i shpëtojë purtekës duke gjetur strehë në gjirin e Perëndisë që e disiplinoi. Dëshira e Jobit për të pasur përbashkësi me Perëndinë u shtua edhe më tepër nga dështimi i të gjitha burimeve të tjera të ngushëllimit.
Patriarku ia kthehu krahët miqve të tij të brengosur dhe e hodhi vështrimin drejt fronit qiellor, ashtu si udhëtari që, me të zbuluar se e ka bosh kacekun e ujit, ngarend me gjithë shpejtësinë drejt pusit. Ai u lë shëndenë shpresave të kësaj bote dhe klith: “Ah, sikur të dija ku ta gjeja Perëndinë tim!”. Asgjë nuk na e mëson më qartë vlerën e paçmuar të Krijuesit, sesa kur mësojmë për kotësinë e çdo gjëje tjetër në krahasim me të. Duke i kthyer krahët me përbuzje të hidhur zgjojeve të botës, ku nuk gjejmë mjaltë, por shumë pickime të mprehta, ngazëllehemi në Atë, fjala besnike e të cilit është më e ëmbël sesa mjalti ose hualli i mjaltit. Në çdo vështirësi që mund të gjendemi, duhet që më së pari të bëhemi të vetëdijshëm për praninë e Perëndisë me ne. Mjafton që ta shijojmë buzëqeshjen e Tij, dhe atëherë mund ta mbajmë kryqin tonë të përditshëm me plot dëshirë për hir të të shtrenjtit Shpëtimtar.
Devocione “Mëngjes dhe mbrëmje” nga C. H. Spurgeon, rishikuar dhe përditësuar nga Alistair Begg.
Përktheu: Elton Tahirllari | Redaktoi: Rudina Boçe
Shënim: Ju mund ta shpërndani këtë material, pa ndryshuar aspak përmbajtjen. Sigurohuni të citoni “botuar me leje nga dritez.al” dhe vendosni hallkën (linkun) e këtij artikulli nga faqja jonë në internet.
© dritez.al 2023
