10 vargje kyç mbi forcën

Ky artikull është pjesë e serisë Vargjet kyç të Biblës.

Një furnizim për të lodhurin

Si njerëz të brishtë, shpeshherë arrijmë në pikën e fundit të energjisë dhe të forcës, prandaj duhet të mësojmë të mbështetemi në sigurimin e pafundmë të Atit tonë Qiellor. Kërkoji ndihmë dhe forcë Perëndisë kur ato të mungojnë, dhe inkurajohu nga mjaftueshmëria e Tij, e përshkruar në shkrimet e mëposhtme me koment nga Bibla e Studimit ESV.

Populli i Perëndisë është i sigurt, edhe në kohë trazirash e turbullimesh, sepse Perëndia është “një strehë dhe një forcë” (Psalmi 46:1). Perëndia është i pranishëm në qytetin e tij (një simbol i popullit si një i tërë) për ta mbrojtur në çdo rrethanë. Psalmi 46:2-3 përdor tërmetet, rrëshqitjet e tokës dhe detin e tërbuar si imazhe për “kombet” e tërbuara dhe “mbretëritë” e shkatërruara (Psalmi 46:6). Ka gjithashtu një kontrast: “malet të hidhen” (46:2), Sioni nuk do të luajë nga vendi (46:5). Arsyeja është sepse Perëndia ka zgjedhur Sionin si “vendin e shenjtë”, ku populli i tij vjen për ta adhuruar (Psalmi 46:4). “një lumë”, në kontrast me ujërat e tërbuar (46:2-3), “brigjet” e këtij lumi (ndoshta një imazh i hirit që gjendet në adhurimin ndaj Perëndisë së vërtetë; krahaso Ezekieli 47:1-12) gëzojnë qytetin e Perëndisë.

Tri herë Perëndia i kërkon Jozueut të jetë “i fortë dhe trim”, fjalë që më herët i qenë thënë nga Moisiu në caktimin e tij për të udhëhequr popullin (shiko Ligji i Përtërirë 31:6-8, 23). Jozueut do t’i duhet forcë dhe guxim për të pranuar detyrën (“ti do të bësh që ky popull të zotërojë vendin”; Jozueu 1:6); për t’iu bindur Ligjit (“Libër i ligjit” Jozueu 1:8; me shumë mundësi përfshihet libri i Ligjit të Përtërirë, ose pjesë të tij [shiko Ligji i Përtërirë 21:26, “këtë libër të ligjit”]); dhe për të mos lejuar veten të tmerrohej (mos ki frikë dhe “mos u thyej”; Jozueu 1:9). Më e vështira prej të gjithave do të jetë përgjegjësia e dytë—pra, ta bëjë ligjin e Perëndisë (Torah hebraisht) përcaktues të asaj që është dhe bën (Jozueu 1:8a), të meditojë rreth tij vazhdimisht për të vepruar sipas tij (Jozueu 1:8b). Prandaj, në këtë kërkesë të dytë, theksi vendoset në përdorimin e dy fjalëve: “vetëm tregohu i fortë dhe shumë trim.” Duke marrë parasysh përgjegjësinë e udhëheqjes që Jozueu mori, kjo kërkesë për të qenë i fortë dhe trim do të kishte qenë tmerruese nëse nuk do të kishte nisur dhe do të përfunduar me këto premtime: “Nuk do të të lë, as nuk do të të braktis” (Jozueu 1:5); dhe “ZOTI, Perëndia yt, është me ty kudo që të shkosh” (Jozueu 1:9). Vetëm pasi mori sigurinë e prezencës së pandashme të Perëndisë, Jozueu u fuqizua për të marrë mandatin e tij me guxim. Terminologjia hebraike, e përdorur në këto premtime, nuk ka të bëjë fare me pasurinë apo suksesin njerëzor, por ka plotësisht të bëjë me përmbushjen e misionit dhe të vepruarit me urtësi të madhe në çdo situatë që del përpara. Vetëm nëse dikush nuk “këshillohet me ZOTIN” (Jozueu 9:14) atëherë kjo mendjeprehtësi mungon.

Perëndia nuk vuan nga lodhjet apo mundimet, por ai ndihmon ata që i përjetojnë. “Të rinjtë”, edhe në më të mirën e vet, forca njerëzore dështon. Vetëm premtimi i Perëndisë mund të mbajë këmbënguljen e njeriut. “ata që shpresojnë te ZOTI”, gjetja e kënaqësisë në premtimet të Perëndisë, përmes besimit, deri në kohën e përmbushjes, do të na japë gjithmonë “forca të reja”.

“Sekreti” i të jetuarit mes vështirësive është i thjeshtë: t’i besosh Perëndisë aq shumë sa të mund të thuash: “Unë mund të bëj gjithçka me anë të atij që më fuqizon”, kjo nuk do të thotë se Perëndia do të bekojë gjithçka që bën një person; vargu duhet lexuar brenda kontekstit të letrës, ku theksi bie mbi bindjen dhe shërbesën ndaj Perëndisë e ndaj të tjerëve.

“Hiri im të mjafton”, Pali thotë se hiri i Perëndisë “mjafton” (në kohën e tashme), duke nënvizuar mjaftueshmërinë dhe gatishmërinë e përhershme të hirit të Perëndisë, për Palin dhe për çdo besimtar, pavarësisht sa kritike mund të jenë rrethanat e tij (krah. me Romakëve 8:31-39). “Fuqia ime përsoset në dobësi”, Palit nuk i lejohej të fliste për zbulesat e tij qiellore (2 e Korintasve 12:4, 6), por ai citon deklaratën e Krishtit (“hiri im të mjafton”) për të theksuar se dobësitë e tij tokësore (jo zbulesat e tij) do të bëheshin platforma e demostrimit dhe përsosjes së fuqisë së Zotit. Kjo është pika kryesore e 2 e Korintasve 12:1-13 dhe themeli i vetëmbrojtjes së Palit përgjatë letrës së dytë drejtuar korintasve.

“Gëzimi i ZOTIT është fuqia juaj”, populli duhet të jetë i gëzuar. Edhe pse brenga për mëkatin ishte një përgjigje pozitive, qëllimi kryesor i mësimit ishte gëzimi i ripërtëritjes së marrëdhënies me Perëndinë. Nehemia dhe Ezra së bashku vendosin se kjo ditë e shenjtë (Levetiku 23:24), duhet të jetë një ditë gëzimi, edhe pse leximi kishte sjellë shumë njerëz në nevojën për pendim për mëkatet e tyre. Ndërsa populli gëzonte në Perëndinë dhe kënaqej në praninë e tij, ai do të shfaqej në forcën e tij për t’i ndihmuar dhe për t’i mbrojtur ata. “Gëzimi” ishte kryesor, sepse Perëndia e kishte shpëtuar Izraelin, edhe në të shkuarën e largët edhe në atë të afërt, dhe kjo histori e shpëtimit do të tregohej sërish në leximin e Librit të Ligjit.

Kantiku i lavdërimit është festimi i triumfit mbi ushtrinë e faraonit në Detin e Kuq, si një përfaqësim i fuqisë dhe sundimit të Zotit. Është e ngjashme me këngë të tjera apo psalme edhe në Dhiatën e Vjetër, edhe në të Renë që festojnë ngjarje të veçanta, të cilat shfaqin karakterin e Perëndisë. Mbytja e ushtrisë së faraonit nga dora e Zotit është ngjarja kryesore që festohet në këtë kantik. Referenca e dhënë në njëjës ‘ndaj Perëndisë së atit tim’ jehon fjalët e Zotit drejtuar Moisiut në shkurren që digjej, që tregon se kjo frazë i referohet “Perëndisë së Abrahamit, Perëndisë së Isakut dhe Perëndisë së Jakobit” (Eksodi 3:6) dhe aftëson Izraelin të thotë për Të: “Ky është Perëndia im”.

Pali përmbyll porositë e tij me udhëzime për të gjithë të krishterët. Imazhi i tij është një portretizim i vazhdueshëm i jetës shpirtërore si një betejë frymërore, ku duhen përdorur burimet e Perëndisë. Pali prezanton armatimin e Perëndisë duke u fokusuar te fuqia që ai jep. “Fuqizohuni”, duke qenë se të krishterët nuk mund të luftojnë me forcat e tyre kundër fuqive shpirtërore, ata duhet të mbështeten në “madhështinë” e “fuqisë” së Perëndisë (shiko Efesianëve 1:19), që ai e jep me bollëk përmes lutjes (Efesianëve 6:18). Fjala greke për “gjithë armatimin” (panoplia) i referohet të gjitha pjesëve të armatimit të plotë të një ushtari, që përbëhet edhe nga mburojat, edhe nga armët, si ato të përshkruara tek Efesianëve 6:14, 16-17. Përshkrimi që Pali bën këtu është marrë kryesisht nga Dhiata e Vjetër, megjithatë termat e përdorur përputhen mirë edhe me armatimet romake (sidomos termat për mburojën e madhe me formën e një dere, si dhe për shpatën e shkurtër). Përshkrime të tilla të armatimeve mund të shihen vizualisht te mburojat e jashtme të vjetra ushtarake (sidomos te sarkofagët) gjatë perandorisë romake. “Dredhive”, këtu origjina djallëzore shfaqet duke iu referuar “dredhive dinake” të atyre që mësojnë doktrinën e rreme (Efesianëve 4:14; shiko edhe 1 e Gjonit 2:18, 22; 1 e Gjonit 4:3; 2 e Gjonit 7).

Ndërsa priste shkatërrimin e madh nga duart e babilonasve, Habakuku ka ndryshuar tërësisht— ai nisi duke i treguar Perëndisë si të qeveriste botën e Tij dhe përfundoi duke i besuar Perëndisë se Ai di më mirë dhe se Ai do të sjellë drejtësinë. “Ndonëse fiku nuk do të lulëzojë”, Habakuku 3:17 përmban një listë të cituar shpeshherë me katastrofa materiale, në të cilat të gjitha të korrat dhe gjëja e gjallë humbin dhe si rezultat nuk dihet si do të gjendet ushqim për të ngrënë. Gjithsei, edhe në mes të vuajtjes dhe në mes të humbjes, Habakuku ka mësuar se mund t’i besojë Perëndisë, dhe me këtë besim vjen gëzim i madh, jo në rrethanat por në vetë Perëndinë: “unë do të ngazëllohem te Zoti dhe do të gëzohem te Perëndia i shpëtimit tim”. Zoti është bërë forca e Habakukut (shih Psalmin 18:32, 39).

“Ai do t’i bëjë këmbët e mia si ato të drerëve”, Habakuku mund të ketë siguri të plotë në Perëndinë dhe mund të qëndrojë lart edhe në mes të rrethanave të vështira (shih Malakia 4:2). “Mjeshtrit të korit”—me shumë mundësi, drejtuesi i muzikantëve të tempullit (shih Psalmi 4; 5; 6; 8; 9; 11 etj.) “Veglat me tela”—harpat, qeste etj. (shih Psalmi 33:2; 92:3; 144:9). Ky nocion liturgjik sugjeron se Habakuku e kishte bërë këtë si një “lutje” (Habakuku 3:1) që besnikët ta këndonin bashkë.

“Ta duash”, shiko Ligji i Përtërirë 4:37. “Gjithë”, vetëm Zoti është Perëndi i Izraelit dhe ky fakt çon në kërkesën e një përkushtimi të plotë dhe të dedikuar të Izraelit ndaj tij. “Zemër… shpirt… forcën”, të gjithë izraelitët, me gjithë qenien e tyre, duhet të duan Zotin: “ky është urdhërimi i parë dhe i madhi” (Mateu 22:38). Te Mateu 22:37, Marku 12:30 dhe Luka 10:27, Jezusi përfshin gjithashtu edhe “mendjen”. Në hebraishten e vjetër, “zemra” përfshinte atë që ne e quajmë “mendje”. “Forca” nënkupton energji dhe aftësi.