10 vargje kyç mbi dashurinë vëllazërore

Ky artikull është pjesë e serisë Vargjet kyç të Biblës.

Ai erdhi për të shërbyer

Krishti dha shembullin më të lartë të shërbimit dhe sakrificës, kur erdhi dhe iu nënshtrua vdekjes në vendin tonë. Në të njëjtën mënyrë edhe ne jemi thirrur për t’u shërbyer të tjerëve me përulësi. Inkurajohu duke lexuar shkrimet e mëposhtme me komente nga Bibla e Studimit ESV.

Gjysma e dytë e kapitullit 12 është një përshkrim i jetës që kënaq Perëndinë. Nuk është për t’u habitur që dashuria kryeson listën, sepse gjithçka që Pali thotë përqafohet nga thirrja për të dashur (shiko shënimin te Gjoni 13:34-35). pa hipokrizi. Dashuria nuk mund të reduktohet në sentimentalizëm.

Udhëzimi dhe paralajmërimi te Levitiku 19:17 zhvillohet në një mënyrë të përforcuar. duaje të afërmin tënd si veten tënde. Ta duash të afërmin si veten është një parim thelbësor i Torahut, ligjit të Perëndisë. Edhe Jezusi edhe Pali mësojnë se është një parim thelbësor për mënyrën si besimtarët duhet ta trajtojnë njëri-tjetrin (Mateu 22:39-40; Romakëve 13:9; Galatasve 5:14), ndërsa Jakobi e quan këtë “ligjin mbretëror” (Jakobi 2:8). Te Mateu 5:43, Jezusi citon një shtrembërim të këtij ligji që ta rivendosë rregullin në vendin që i takon.

Një skrib i mësueshëm (një shkollar teologjik, me shumë mundësi i grupit të farisenjve) bën një dialog miqësor me Jezusin. Ai pyet se cili urdhërim i Perëndisë është i një rëndësie thelbësore dhe është qendror për gjithçka tjetër. Jezusi përgjigjet drejtpërdrejt: urdhërimi më i rëndësishëm, prezantuar nga Ligji i Përtërirë 6:4, është të duash plotësisht Zotin, Perëndinë tënd (Ligji i Përtërirë 6:5; krahaso me shënimet te Mateu 22:37-38 dhe Luka 10:27). E dyta pas kësaj është të duash të afërmin si veten tënde (Levitiku 19:18, 34). Perëndia besnik, që e ruan besëlidhjen, u kërkon objekteve të dashurisë së tij ta duan atë dhe njëri-tjetrin (Romakëve 13:8-10; Galatasve 5:14; 1 e Gjoni 4:10-11, 19).

Thirrja e Pjetrit për lexuesit e tij që ta duan njëri-tjetrin bazohet në konvertimin e tyre. ky konvertim ndodhi kur ata ishin të bindur ndaj së vërtetës (pra, ungjillit) dhe për këtë u pastruan.

Dashuria duhet të jetë shenja dalluese e dishepujve të Jezusit. “Urdhërimi i ri” i Jezusit e ka pikënisjen nga urdhërimet e Moisiut për ta dashur Zotin me gjithë forcën dhe të afërmin si veten (Levitiku 19:18; krahaso me Ligji i Përtërirë 6:5; Markun 12:28-33), por vetë dashuria dhe mësimi i Jezusit i thellojnë dhe i transformojnë këto urdhërime. Jezusi madje mësoi edhe dashurinë për armiqtë (Mateu 5:43-48). Urdhërimi për të dashur të afërmin nuk ishte i ri; gjëja e reja ishte ta duam njëri-tjetrin si Jezusi deshi dishepujt (krahaso me Gjonin 13:1; 15:13). Nën dritën e vdekjes zëvendësuese të Jezusit, ashtu si nënkupton një dashuri që është e gatshme të japë jetën e vet për tjetrin (shiko Gjoni 15:13).

Jeni të mësuar nga Perëndia që të doni njëri-tjetrin. Jeremia 31:33-34 profetizoi se Perëndia do ta shkruante ligjin e tij në zemrën e popullit të tij dhe do t’i mësonte drejtpërdrejt si pjesë e besëlidhjes së re. Të krishterët e njohin tashmë këtë realitet (1 e Gjonit 2:27): duke dashur, ata përmbushin ligjin (Romakëve 13:8-10; krahaso me Levitiku 19:18; Gjoni 13:34).

Aty ku të ligjtë përshkruhen si nxitës të dhunës (Fjalët e Urta 10:6b, 11b) apo urrejtjes (Fjalët e Urta 10:12a, 18a) duke i mashtruar të tjerët për qëllimet e tyre mëkatare, ai që është i mençur kërkon të mirën e të tjerëve edhe kur ai ose ajo është pala e ofenduar: dashuria mbulon (e njëjta folje në hebraisht, kasah, përkthehet si “mbuloj” te Fjalët e Urta. 6b, 11b, 18a) të gjitha fajet. Krahaso udhëzimin e ngjashëm te Mateu 5:44; Jakobi 5:20; 1 e Pjetrit 4:8).

Përulësia konsiderohej e papëlqyeshme nga bota pagane e kohës së Palit. Krenaria çmohej shumë më tepër. Të gjitha virtytet e përmendura–përulësia, zemërbutësia, zemërgjerësia, e mbi të gjitha dashuria–shfaqeshin në karakterin e Krishtit dhe duhet të jenë të dukshme edhe në ecjen e përditshme të çdo të krishteri.

Pali nuk po dyshon se inkurajimi, pjesëmarrja në Frymë, përdëllimi dhe dhembshuria janë realitete në Krishtin dhe janë të pranishme në bashkësinë e Filipisë. Ai përdor një fjali kushtore (në qoftë se) për t’i provokuar filipianët, në mënyrë që ata të reflektojnë nëse këto cilësi janë të dukshme në jetën e tyre. Besimtarët filipianë duhet të sigurohen se vazhdojnë të përparojnë në zonën absolutisht kritike të dashurisë për njëri-tjetrin. Siç e thekson dhe Pali, ata duhet të jenë në një mendje. Kjo nuk nënkupton një uniformitet intelektual të rëndomtë; përkundrazi, filipianët duhet të përdorin dhuntitë e tyre të larmishme (krahaso me 1 e Korintasve 12) në një frymë dakordësie dhe bashkëpunimi, duke u përqendruar te lavdia e Perëndisë.

Pali i thërret kolosianët në një stil jetese të shenjtë, në përputhje me identitetin e tyre të ri. Besimtarët janë zgjedhur nga Perëndia dhe qëndrojnë para tij si të shenjtët e tij të dashur. Ata duhet të jetojnë në përputhje me atë që janë në Krishtin.

Mbi të gjitha, të krishterët janë thirrur ta duan njëri-tjetrin (shiko 1 e Korintasve 13). Lidhja… së bashku mund të sugjerojë se dashuria bashkon të gjitha virtytet.