Ngazëllo, o shterpë.
Isaia 54:1
Ndonëse mund të kemi dhënë ca fryte dhe kemi një shpresë të gëzueshme se po qëndrojmë në hardhi, prapëseprapë, ka raste kur ndihemi sikur të ishim shterpë kokë e këmbë. Lutja është e pajetë, dashuria është e ftohtë, besimi është i dobët, çdo hir në kopshtin e zemrës sonë vyshket dhe var kokën. Ne jemi si lulet nën diellin e nxehtë, të cilat kanë dëshpërimisht nevojë për shiun freskues. Mirëpo, ç’duhet bërë nëse biem në një gjendje të tillë? Vargu i mësipërm na drejtohet pikërisht neve kur jemi në një gjendje të tillë. “Ngazëllo, o shterpë… Shpërthe në britma të larta gëzimi.” Mirëpo, për çfarë mund të këndoj? Nuk mund të këndoj për të tashmen dhe madje edhe e kaluara duket e mbushur me shterpësi, por mund t’i këndoj Jezu Krishtit. Mund të këndoj për vizitat që më ka bërë Shpëtimtari im në të shkuarën; ose nëse nuk mund të këndoj dot për këto, mund të lartësoj dashurinë e madhe, me të cilën Ai e deshi popullin e Vet, përderisa zbriti prej lartësive të qiellit për shpengimin e tij.
Do të kthehem sërish te kryqi. Eja, shpirti im, sa i ngarkuar ishe dikur dhe pikërisht atje e humbe atë barrë të rëndë! Shko sërish në Golgotë! Mbase pikërisht i njëjti kryq që të dha jetë, mund të të bëjë sërish të frytshëm. Mirëpo, ç’është shterpësia ime? Është platforma ku shfaqet fuqia e Tij që sjell frytshmëri. Ç’është shkretimi im? Është sfondi i zi për safirin e dashurisë së Tij të përjetshme. Do të shkoj tek Ai me gjithë skamjen, paaftësinë, turpin dhe besëprerjen time; do t’i them se, prapëseprapë, jam fëmija i Tij, dhe duke pasur besim në zemrën e Tij besnike, madje edhe unë, shterpi, do të këndoj dhe do të shpërthej me britma të larta gëzimi.
Këndo, besimtar, sepse kështu do të ngazëllosh zemrën tënde dhe zemrat e tjera të dëshpëruara! Vazhdo të këndosh, sepse megjithëse tani të vjen turp që je shterpë, shpejt do të bëhesh i frytshëm; tani që Perëndia të shtyn që ta urresh shterpësinë tënde, Ai shpejt do të të mbulojë me vile. Përjetimi i shterpësisë sonë është i dhimbshëm, por vizitat e Zotit janë të këndshme. Ndjesia e varfërisë sonë na shtyn te Krishti, dhe pikërisht atje duhet të qëndrojmë, sepse tek Ai gjendet fryti ynë.
© dritez.al 2024
