27 nëntor – Si ta madhështosh Perëndinë

Ekzistojnë dy lloje zmadhimi: ai i mikroskopit dhe tjetri i teleskopit. Mikroskopi i bën gjërat e vogla të duken më të mëdha sesa janë. Teleskopi i bën gjërat e mëdha të duken po aq të mëdha sa janë në realitet.

Kur Davidi thotë: “do ta madhështoj me lavde,” ai nuk po thotë: “Do të bëj që një Perëndi i vogël të duket më i madh sesa është.” Ai po thotë: “Do të bëj që një Perëndi i madh të fillojë të duket po aq i madh sa është në realitet.”

Ne nuk jemi thirrur që të jemi mikroskopë. Jemi thirrur të jemi teleskopë. Të krishterët nuk janë thirrur të jenë mashtrues që e zmadhojnë atë që kanë për të ofruar në përmasa të ekzagjeruara, kur e dinë se produkti i konkurrentit të tyre është shumë më i mirë. Nuk ka asgjë dhe asnjë më të lartë se Perëndia. Prandaj, thirrja e atyre që e duan Perëndinë, është që ta bëjnë madhështinë e Tij të fillojë të duket aq e madhe sa është në të vërtetë.

Kjo është arsyeja pse ekzistojmë, është arsyeja pse u shpëtuam, siç thotë edhe Pjetri te 1 e Pjetrit 2:9: “Por ju jeni fis i zgjedhur, priftëri mbretërore, komb i shenjtë, popull i fituar nga Perëndia, që të shpallni lavdinë e atij, që ju thirri nga terri në dritën e tij të mrekullueshme.”

E gjithë detyra e të krishterit mund të përmblidhet kështu: ndiej, mendo, vepro në një mënyrë që do ta bëjë Perëndinë të duket aq i madh sa është në të vërtetë. Ji një teleskop që shërben për të parë botën e pasurisë së pafundme të lavdisë së Perëndisë.

Ky është kuptimi i madhërimit të Perëndisë nga i krishteri. Por ti nuk mund ta madhërosh dot atë që nuk e ke parë ose që e harron shpejt.

Prandaj, detyra jonë e parë është të shohim dhe të kujtojmë madhështinë e mirësisë së Perëndisë. Prandaj i lutemi Perëndisë: “Ndriçoji sytë e mendjes time!” (Efesianëve 1:18), dhe i predikojmë shpirtit tonë: “Shpirti im, mos harro asnjë nga të mirat e tij!” (Psalmi 103:2).