30 shtator – Zbulimi më çlirues nga të gjithë

Askush nuk më mësoi ndonjëherë që Perëndia përlëvdohet nga gëzimi ynë në Të–ai gëzim është pikërisht ai që e bën lavdërimin tonë të jetë nder për Perëndinë dhe jo hipokrizi.

Por Jonathan Edwards e tha me shumë qartësi dhe forcë:

Perëndia e përlëvdon veten ndaj krijesës edhe në dy mënyra: (1) duke iu shfaqur... kuptimit të tyre; (2) duke ua komunikuar veten e tij zemrave të tyre dhe në faktin që ata gëzojnë, kënaqen dhe i shijojnë manifestimet, që ai i bën vetes… Perëndia përlëvdohet jo vetëm kur lavdia e tij bëhet e dukshme, por edhe kur njerëzit ngazëllojnë në të...

Kur ata që e shohin lavdinë e tij, gjejnë kënaqësi në atë lavdi: Perëndia përlëvdohet më tepër se në rastin kur ata thjesht e shohin atë... Ai që dëshmon se e pranon idenë e lavdisë e Perëndisë, [nuk] e përlëvdon atë aq shumë sa ai që dëshmon edhe miratimin e asaj lavdie, edhe kënaqësinë e tij në atë lavdi.

Ky ishte një zbulim i jashtëzakonshëm për mua. Unë duhet ta kërkoj gëzimin tim në Perëndinë nëse do ta përlëvdoj Atë si Realitetin e vlefshëm në gjithësi, që i tejkalon gjithë të tjerët. Gëzimi nuk është thjesht një opsion përkrah adhurimit. Ai është një përbërës thelbësor i adhurimit. Në fakt, ai është vetë thelbi i adhurimit–të ngazëllosh në lavditë e Perëndisë.

Ne përdorim një emër për ata që shpallin lëvdimet e Perëndisë pa ndier kënaqësi në atë që lavdërojnë. Njerëz të tillë i quajmë hipokritë. Jezusi tha: “Hipokritë, mirë profetizoi Isaia për ju kur tha: ‘Ky popull më afrohet me gojën e tij dhe më nderon me buzë; por zemra e tyre është larg meje’” (Mateu 15:7-8). Fakti që lavdërimi i vërtetë do të thotë kënaqësi totale dhe që synimi më i lartë i njeriut është ta shuajë etjen duke pirë nga kjo kënaqësi për lavdinë e Perëndisë, ka gjasa të ketë qenë zbulimi më çlirues që kam bërë ndonjëherë.