21 qershor – Kënaqësia që e mund mëkatin

Ajo që kemi nevojë të shohim këtu është që esenca e besimit është të qenët të kënaqur me gjithë sa Perëndia është për ne në Krishtin.

Përkufizimi i besimit në këtë mënyrë thekson dy gjëra. Njëra është fakti që besimi është i përqendruar në Perëndinë. Nuk janë thjesht premtimet e Perëndisë ato që na kënaqin, por gjithë sa vetë Perëndia është për ne në Jezusin. Besimi e përqafon Perëndinë në Krishtin si thesarin tonë—jo thjesht dhuratat e premtuara të Perëndisë.

Besimi e mbështet shpresën e vet jo vetëm në pasuritë e epokës që do të vijnë, por mbi faktin se Perëndia do të jetë atje (Zbulesa 21:3). “Dhe dëgjova një zë të madh prej qiellit që thoshte: ‘Ja tabernakulli i Perëndisë me njerëzit! Dhe ai do të banojë me ta, edhe ata do të jenë populli i tij dhe vetë Perëndia do të jetë bashkë me ta, Perëndi i tyre.’”

Edhe tani, ajo të cilën besimi e përqafon më fort, nuk është thjesht realiteti i faljes së mëkateve (pavarësisht sa e çmuar është kjo), por prania e Krishtit të gjallë në zemrat tona dhe plotësia e vetë Perëndisë. Tek Efesianëve 3:17-19, Pali lutet: “që Krishti të banojë në zemrat tuaja me anë të besimit... që të mbusheni në gjithë plotësinë e Perëndisë.”

Gjëja tjetër që theksohet në përkufizimin e besimit si të qenët të kënaqur me gjithë sa Perëndia është për ne në Jezusin është termi “kënaqësi”. Besimi është shuarja e etjes së shpirtit në burimin e Perëndisë. Te Gjoni 6:35, ne shohim se “të besosh” do të thotë “të vish” te Jezusi për të ngrënë “bukën e jetës” dhe për të pirë “ujin e jetës” (Gjoni 4:10, 14), të cilat nuk janë gjë tjetër veçse Jezusi vetë.

Ky është sekreti i fuqisë së besimit për ta thyer forcën skllavëruese të tërheqjeve mëkatare. Nëse zemra është e kënaqur me gjithë sa Perëndia është për ne në Jezusin, atëherë thyhet fuqia e mëkatit për të na joshur larg nga urtësia e Krishtit.