13 qershor – Kush e vrau Jezusin?

Një nga miqtë e mi, i cili ishte pastor në Illinois para disa vitesh, po i predikonte një grupi të burgosurish gjatë Javës së Pashkës. Në një moment gjatë mesazhit të tij, ai ndaloi dhe i pyeti burrat nëse e dinin se kush e vrau Jezusin.

Disa thanë se e vranë ushtarët. Disa thanë se e vranë judenjtë. Të tjerë thanë se e vrau Pilati. Pas një kohë heshtjeje, shoku im thjesht tha: “Ati i Tij e vrau.”

Këtë thotë pjesa e parë e Romakëve 8:32: Perëndia nuk e kurseu Birin e Tij, por e dorëzoi—në vdekje. “Ai, pra, sipas këshillit të caktuar dhe të paranjohur të Perëndisë, ju dorëzua juve” (Veprat 2:23). Isaia 53 e thotë edhe më hapur: “Ne e konsideronim të goditur, të rrahur nga Perëndia... Por i pëlqeu Zotit [Atit të tij] ta rrihte dhe ta bënte të vuante” (Isaia 53:4, 10).

Ose siç thotë edhe Romakëve 3:25: “Të cilin e paraqiti Perëndia si pajtimore nëpërmjet besimit në gjakun e tij.” Ashtu sikurse Abrahami e ngriti thikën mbi gjoksin e birit të tij, Isakut, por pastaj e kurseu birin e tij për shkak se i kapur në shkurre ishte një dash, po ashtu edhe Perëndia Atë e ngriti thikën mbi gjoksin e Birit të Tij, Jezusit—por nuk e kurseu Atë, sepse Ai ishte dashi; Ai ishte zëvendësuesi.

Perëndia nuk e kurseu Birin e Tij, sepse kjo ishte mënyra e vetme se si Ai mund të na kursente ne, dhe ende të ishte Perëndi i drejtë dhe i shenjtë. Faji i shkeljeve tona, ndëshkimi i paudhësive tona, mallkimi i mëkatit tonë do të na kishin çuar pashmangshmërisht në shkatërrimin e ferrit. Megjithatë Perëndia nuk e kurseu Birin e Tij; Ai e dorëzoi që të tejshpohej për shkeljet tona, të shtypej për paudhësitë tona dhe të kryqëzohej për mëkatet tona.

Ky varg—Romakëve 8:32—është për mua vargu më i çmuar në Bibël, sepse themeli i premtimit gjithëpërfshirës të hirit të ardhshëm të Perëndisë është që Biri i Perëndisë mbajti në trupin e Tij gjithë ndëshkimin tim, gjithë fajin tim, gjithë dënimin tim, gjithë fajësimin tim dhe gjithë prishjen time. Të gjithë këtë e bëri që unë të mund të qëndroj i falur, i pajtuar, i drejtësuar, i pranuar para një Perëndie të madh dhe të shenjtë, dhe të jem përfitues i premtimeve të patregueshme të kënaqësisë përjetë në të djathtën e Tij.