10 vargje kyç mbi shpresën

Ky artikull është pjesë e serisë Vargjet kyç të Biblës.

Shpresë që merr përgjigje

Si besimtarë, ne nuk e vendosim shpresën tonë më të madhe në këtë botë, por në atë që nuk duket. Ne besojmë dhe presim me shpresë që Perëndia të sjellë Mbretin dhe mbretërinë e premtuar. Inkurajohu nga këto vargje dhe komente të përshtatura nga Bibla e Studimit ESV.

Hiri në të cilin qëndrojmë, i referohet pozicionit të sigurt të qëndrimit të besimtarit (si bekim i shfajësimit), dhe shpresa e lavdisë i referohet premtimit se të krishterët do të lavdërohen dhe përsosen në ditën e fundit, një shpresë që çon në gëzim.

Populli i Perëndisë gëzohet jo vetëm në lavdinë e ardhshme, por në vuajtjet dhe sfidat e tanishme, jo sepse sfidat i gëzojnë, por sepse ata përjetojnë një transformim hap pas hapi që i bën më të ngjashëm me Krishtin.

Porosia e dytë e Hebrenjve 10:22-25 bën thirrje për një përqafim të patundur (shih Hebrenjve 3:6, 14) të rrëfimit të shpresës sonë, pra, aprovimin e kishës ndaj mësimeve që lidhen me Krishtin dhe punën e Tij (shih Hebrenjve 3:1; 4:14; krah. me 2 e Korintasve 9:13; 1 e Timoteut 6:12), mësime të cilat japin shpresë (Hebrenjve 6:18-20; 7:19). Shpresa e patundur në premtimet e Perëndisë (shih Hebrenjve 6:12-20), buron nga karakteri i besueshëm i Perëndisë (Hebrenjve 11:11).

Shpëtimin e kemi falë mëshirës, hirit dhe sovranitetit të Perëndisë, sepse Ai, në mënyrë të mrekullueshme, u dha mëkatarëve jetë të re (na rilindi, krah. me 1 e Pjetrit 1:23). Pjetri mund të jetë duke lidhur fjalën “rilindi” me faktin se ajo ndodh përmes ringjalljes së Krishtit, duke dhënë të kuptohet se rilindja u bë e mundur, sepse ata që besojnë në Krishtin, Perëndia i mendoi si të bashkuar me Të në ringjalljen e Tij (krah. me Romakëve 6:4; Efesianëve 1:19-20; 2:5-6; Kolosianëve 3:1). Ose ai po lidh ringjalljen me shpresën e gjallë të besimtarëve, meqenëse ajo shpresë vjen menjëherë pas ringjalljes. Në rastin e dytë, shpresa e të krishterëve është ringjallja e tyre e ardhshme. Besimtarët kanë një shpresë të patundur për të ardhmen, sepse ringjallja e Krishtit është siguri për ringjalljen e tyre të ardhshme.

Ashtu si trupi njerëzor ka një frymë që i jep jetë, po ashtu edhe trupi i Krishtit, kisha, merr jetë nga Fryma e Shenjtë që i gjallëron të krishterët për jetën e përjetshme. “Në një shpresë”, të krishterët nuk kanë “shpresa” të ndara, por janë të thirrur së bashku për jetën e përjetshme, për të shijuar Perëndinë përjetësisht në lavdinë e ringjalljes. Ata janë gjithashtu të thirrur për të shprehur atë unitet në këtë anë të përjetësisë. Në lidhje me kishën si një trup, shih Romakëve 12:4-8; 1 e Korintasve 12:12-31.

“Një Zot” i referohet Jezu Krishtit. “Një besim” i referohet të vërtetave doktrinare që të krishterët rrëfejnë. “Një Frymë” (Efesianëve 4:4), “një Zot [Krishti]” (Efesianëve 4:5), dhe “një Perëndi dhe Atë” (Efesianëve 4:6) lidhen me formulën e Trinitetit. “Një pagëzim”, të krishterët nuk kanë rënë dakord për mënyrën e duhur të pagëzimit, që në fillimet e historisë së kishës së hershme. “Një pagëzim” këtu mund t’i referohet pagëzimit të të gjithë besimtarëve në një trup të vetëm (siç përshkruhet te 1 e Korintasve 12:13), që është rezultat i punës rigjeneruese të Frymës së Shenjtë kur dikush bëhet besimtar i vërtetë në Krishtin. Nëse kjo pikëpamje është e saktë, pagëzimi me ujë do të ishte një shenjë e jashtme e realitetit të brendshëm të besimtarit që është në Krishtin, si rezultat i punës rigjeneruese të Frymës së Shenjtë (krah. me Gjoni 3:5, 8; Titi 3:5). Prandaj ka një unitet të thellë frymërortë të gjithë besimtarëve të vërtetë që janë “në Krishtin” (shih Gjoni 17:21, 23), të themeluar në “një besim” në “një Zot”, pavarësisht ndryshimeve denominacionale. Të tjerë thonë se këtu bëhet fjalë për pagëzimin në ujë, por nuk bien dakord për mënyrën e duhur.

Krijimi është personifikuar që të tregojë se edhe ai mezi pret ditën që shpëtimi, i cili tashmë ka nisur te bijtë e Perëndisë, do të bëhet i plotë. Populli i Perëndisë rënkon e pret gjithashtu për plotësimin e veprës shpëtuese. Këtu dallohet tensioni mes aspekteve “tashmë” dhe “ende jo” në teologjinë e Palit. Të krishterët i kanë tashmë frytet e para të Frymës, por ende presin ditën e fundit të birërimit, kur trupat e tyre do të jenë plotësisht të çliruar dhe do të ngrihen prej së vdekurish. Birërimi i tyre tashmë ka ndodhur ligjërisht (Romakëve 8:15), dhe tashmë shijojnë privilegjet e shumta të Tij, por këtu Pali përdor fjalën “birërim” duke iu referuar privilegjit të madh të marrjes së trupave të ringjallur.

Foljet “i beson” dhe “i shpreson” janë vendosur midis “i duron” dhe “mban”, dhe si ato, edhe këto me shumë mundësi i referohen më shumë marrëdhënieve midis njerëzve sesa midis besimit dhe shpresës në Perëndinë. Dashuria beson më të mirën e të tjerëve dhe shpreson më të mirën për ta.

Marrëdhënia e besimit, e shpresës dhe e dashurisë është një temë e përsëritur shpesh në letrat e Palit. Shih Romakëve 5:1-5; Galatasve 5:5-6; Efesianëve 4:2-5; Kolosianëve 1:4-5; 1 e Thesalonikave 1:3; 5:8.

Psalmet 42-43 shkojnë së bashku si një këngë me tri strofa: kanë të përbashkët refrenin (Psalmi 42:5, 11; 43:5); Psalmi 43:2 është pothuajse njësoj me Psalmin 42:9; dhe të dy shprehin dëshirën për t'u rikthyer në praninë e Perëndisë në shenjtërore (Psalmi 42:2; Psalmi 43:3-4). Në këto psalme, këngëtari ankohet për rrethanat (në lidhje me armiqtë që përçmojnë Perëndinë dhe shtypin shërbëtorët besnikë), që nuk e lejojnë atë të adhurojë në shenjtëroren qendrore. Këndimi i kësaj pjese në adhurim të përbashkët, do të nxiste një ndjesi dëshire të zjarrtë dhe pritshmërie te besnikët, që ata të mësonin të merrnin pjesë në adhurim duke kërkuar praninë e Perëndisë, për të vajtuar për çdo rrethanë që nuk i lejon të marrin pjesë dhe për ta konsideruar pjesëmarrjen e tyre në adhurim si një dhuratë të madhe nga Perëndia (e patjetër, jo si një detyrë që rëndon!). Psalme të tjera që shprehin dëshirën e zjarrtë për Perëndinë përfshijnë Psalmin 63 dhe Psalmin 85.

Dy gjërat e pandryshueshme janë premtimi/qëllimi i Perëndisë dhe betimi i Tij. Karakteri i Perëndisë është i shenjtë dhe Ai nuk gënjen. Kështu, shpallja e premtimit të Tij është e sigurt dhe dyfishohet kur bëhet bashkë me betimin e Tij. Kjo na inkurajon të mbahemi fort (shih Hebrenjve 4:14) te shpresa (Hebrenjve 3:6; Hebrenjve 6:11; Hebrenjve 7:19; Hebrenjve 10:23) e premtimeve të Perëndisë.

Shpresa e krishterë gjendet në personin dhe veprën shpëtuese të Krishtit (që këtu përshkruhet si kryeprift). Spiranca ishte një metaforë e përdorur shpesh për të treguar stabilitetin; shpresa sjell siguri dhe stabilitet për shpirtin. Është e qartë që edhe pse autori i paralajmëron lexuesit në lidhje me braktisjen e besimit (Hebrenjve 6:4-8), ai beson se ata mund të kenë sigurinë e shpëtimit.

Prova se vdekja e Krishtit ishte një sakrificë e efektshme, zëvendësuese për mëkatet (1 e Korintasve 3; 11:24-25) qëndron në ringjalljen e Jezusit prej së vdekurish. (Shih gjithashtu Romakëve 4:25.) Nëse Jezusi nuk do të ishte ringjallur, atëherë vdekja e Tij nuk do të kishte paguar për mëkatet dhe nuk do të kishte shpresë për të jetuar me Perëndinë në qiell (shih 1 e Korintasve 15:18-19).

Edhe pse Pali besonte se ata që vdisnin shkonin me Perëndinë menjëherë pas vdekjes së tyre dhe para se të ringjalleshin (2 e Korintasve 5:8; Filipianëve 1:21, 23), po ashtu ai shpalli idenë e ekzistencës së përjetshme të besimtarit si një ekzistencë e mishëruar. Nëse nuk ka ekzistencë të tillë, atëherë nuk ka jetë të përjetshme.

Më herët, vuajtja e Palit ishte një barrë shumë e rëndë për t’u mbajtur (greqisht “bareo”, 2 e Korintasve 1:8), por tani ishte e lehtë, një shtrëngim i përkohshëm në lidhje me peshën e amshueshme (greqisht “baros”) të lavdisë, me të cilën nuk ia vlen të krahasohet (shih Romakëve 8:18). Jo vetëm që shtrëngimi nuk do ta dëmtonte përgjithmonë, por ai po e përgatiste Palin për të marrë shpërblimin e madh të përjetshëm. Këtë përfitim nuk e sjell vetë shtrëngimi, por vjen vetëm kur ai shihet në dritën e perspektivës së përjetshme të Perëndisë, teksa i mbajmë sytë jo drejt gjërave të duken (pra, te vuajtjet e Palit dhe të gjitha mungesat e kohës së tashme), por te gjërat që nuk duken (te restaurimi i plotë i të gjitha gjërave në ringjalljen që do të vijë dhe në përmbushjen e sigurt të qëllimeve të Perëndisë për historinë). Ky kontrast ndërmjet kalimtares dhe të përjetshmes tregon se “e përjetshmja” (pra, që i përket apo karakterizohet nga “koha” [greqisht “aionios”] që do të vijë) nuk i referohet mungesës së kohës, por pafundësisë së saj.