24 shtator – Kërkimi i Jezusit për gëzim

A bie ndesh shembulli i Jezusit me parimin e hedonizmit të krishterë? Parimi është ky: dashuria është udha e gëzimit dhe njeriu duhet ta zgjedhë këtë udhë pikërisht për këtë arsye, që të mos i bindet të Gjithëpushtetshmit duke u ankuar, ose të tregohet i paduruar në privilegjin e të qenët kanal i hirit, apo ta nënçmojë shpërblimin që i është premtuar.

Hebrenjve 12:2 duket sikur thotë mjaft qartë se Jezusi nuk ra ndesh me këtë parim.

Vepra më e madhe e dashurisë që ndodhi ndonjëherë, u bë e mundur sepse Jezusi kërkoi gëzimin më të madh që mund të përfytyrohet ndonjëherë: gëzimin e të qenët i lartësuar në të djathtën e Perëndisë në asamblenë e një populli të shpenguar: “Për gëzimin që ishte përpara tij, duroi kryqin!”

Duke e thënë këtë, shkrimtari ka për qëllim që, përkrah shenjtorëve të Hebrenjve 11, të na e paraqesë Jezusin si një shembull tjetër të atyre që janë aq të zellshëm për gëzimin që Perëndia ofron, dhe aq të sigurt në atë gëzim, saqë i mohojnë dëfrimet kalimtare të mëkatit (Hebrenjve 11:25) dhe zgjedhin të keqtrajtohen për t’u përputhur me vullnetin e Perëndisë.

Prandaj është biblike të themi se të paktën një pjesë e asaj që e forcoi Krishtin në orët e errëta të Gjetsemanes, ishte shpresa e gëzimit përtej kryqit. Kjo nuk e zbeh realitetin dhe madhështinë e dashurisë së Tij për ne, sepse gëzimi në të cilin Ai shpresoi, ishte gëzimi i të çuarit të shumë bijve në lavdi (Hebrenjve 2:10).

Gëzimi i Tij është në shpengimin tonë, që është për nderin e lavdisë së Perëndisë. Ne e ndajmë gëzimin me Jezusin dhe Perëndia e merr lavdinë.