17 shtator – Të adhurosh në mes të një stuhie vetëtimash

Po udhëtoja nga Çikago në Mineapolis me një avion pothuajse bosh. Piloti lajmëroi për një stuhi vetëtimash mbi Liqenin e Miçiganit dhe në Uiskonsin. Ai do të devijonte në perëndim për ta shmangur turbulencën.

Ashtu i ulur, tek po vështroja ngultas errësirën totale në anën lindore të avionit, i gjithë qielli u ndriçua papritur nga drita, dhe një shtëllungë resh të bardha ra gjashtë kilometra poshtë avionit dhe pastaj u zhduk.

Një çast më pas u shfaq një tunel gjigant drite të bardhë nga veriu në jug, tej e tej horizontit, dhe sërish u zhduk në errësirën totale. Shumë shpejt, vetëtimat u bënë të rregullta, dhe dukej sikur vullkane drite shpërthenin nga humbëtirat e reve dhe nga pas reve në distancë, të cilat dukeshin si male të bardhë.

I ulur në sediljen time, tundja kokën pothuaj në mosbesim. O Zot, nëse këto janë thjesht shkëndijat e shpatës tënde kur mprihet, si do të jetë dita kur Ti të shfaqesh! Dhe m’u kujtuan fjalët e Krishtit: “Sepse ashtu si rrufeja, që vetëtin nga njëri skaj i qiellit e ndrit te tjetri skaj i qiellit, kështu do të jetë edhe Biri i njeriut në ditën e tij” (Luka 17:24).

Edhe tani, kur e kujtoj atë pamje, fjala lavdi më ngjall plot ndjenja. E falënderoj Perëndinë që e ka rizgjuar vazhdimisht zemrën time që ta dëshiroj Atë, ta shoh Atë, të ulem në gostinë e hedonizmit të krishterë dhe ta adhuroj Mbretin e Lavdisë. Salla e banketit është shumë e madhe. Eja!