16 shtator – Banketi final i shpirtit

Perëndia nuk tregohet i pandjeshëm ndaj dëshirës zemërthyer të shpirtit. Ai vjen dhe ngre barrën e mëkatit, dhe e mbush zemrën tonë me ngazëllim dhe mirënjohje. “Ti e ke kthyer vajtimin tim në valle; ma ke hequr grathoren dhe më ke mbushur me gëzim, me qëllim që shpirti im të mund të të këndojë lavdi pa pushim. O ZOT, Perëndia im, unë do të të kremtoj përjetë” (Psalmi 30:11-12).

Por gëzimi ynë nuk gjallërohet vetëm kur vështrojmë pas me mirënjohje. Ai gjallërohet edhe kur vështrojmë përpara me shpresë: “Pse ligështohesh, o shpirti im, pse vajton brenda trupit tim? Shpreso te Perëndia, sepse unë do ta kremtoj ende për çlirimin e pranisë së tij” (Psalmi 42:5-6).

“Unë pres ZOTIN, shpirti im e pret, unë kam shpresë në fjalën e tij” (Psalmi 130:5).

Në fund të fundit, zemra nuk digjet për ndonjë nga dhuratat e mira të Perëndisë, por për vetë Perëndinë. Ta shohësh e ta njohësh Atë, dhe të jesh në praninë e Tij është gostia përfundimtare e shpirtit. Nuk ka kërkim më të lartë se ky. Fjalët nuk mund ta përshkruajnë dot. Këtë e quajmë kënaqësi, gëzim, ëndje. Por këto janë tregues të dobët për atë përjetim të patregueshëm:

“Për një gjë iu luta ZOTIT dhe atë kërkoj: të banoj në shtëpinë e ZOTIT tërë ditët e jetës sime, për të soditur bukurinë e ZOTIT dhe për të admiruar tempullin e tij” (Psalmi 27:4).

“Ka plot gëzim në praninë tënde; në të djathtën tënde ka kënaqësi në përjetësi” (Psalmi 16:11).

“Gjej kënaqësinë tënde në Zotin” (Psalmi 37:4).