10 vargje kyç mbi gëzimin

Ky artikull është pjesë e serisë Vargjet kyç të Biblës.

Dhurata e Perëndisë për besimtarin

Gëzimi është dhurata e Perëndisë për ata që besojnë në Krishtin. Inkurajohu nga këto vargje dhe komente të përshtatura nga Bibla e Studimit ESV.

Teksa populli gëzonte në Perëndinë dhe kënaqej në praninë e Tij, Ai do të tregonte forcën e Tij duke i ndihmuar e mbrojtur ata. “Gëzimi” ishte një temë kryesore, sepse Perëndia e kishte shpëtuar Izraelin, edhe në të shkuarën e largët edhe në atë të afërt, dhe kjo histori shpëtimi do të tregohej sërish në leximin e Librit të Ligjit.

Të bindesh nuk do të thotë të bësh punë të rënda, bindja në fakt ka të bëjë e gjitha me gëzimin. Profetët e Dhiatës së Vjetër parashikuan një periudhë gëzimi të madh në kohën e fundit (p.sh., Isaia 25:9; Isaia 35:10; Isaia 51:3; Isaia 61:10; Isaia 66:10; Sofonia 3:14–17; Zakaria 9:9). Perëndia paralajmëroi gjykim, nëse populli i Tij nuk do t’i shërbente “me gëzim dhe hare në zemër” (Ligji i Përtërirë 28:47–48). Ashtu si Jezusi pati gëzim të madh kur iu bind Atit të Tij edhe midis kundërshtimeve, po ashtu të krishterët do të kenë gëzim në bindje.

Këtu ka një pohim të qartë se dëshira e njeriut për të qenë pranë Zotit dhe për të njohur kënaqësitë e mirëseardhjes së Tij në përjetësi, pas vdekjes së trupit, e gjen përgjigjen te besëlidhja. Pjetri përmend Psalmin 16:8–11 në predikimin e Pentekostit (Veprat 2:25–28), duke përdorur vargjet e ringjalljes së Jezusit; Pali përdor Psalmin 16:10 në predikimin e tij të ngjashëm (Veprat 13:35). Nëse apostujt donin të thonin që fjalët e Davidit ishin një parashikim i drejtpërdrejtë i vdekjes dhe ringjalljes së Jezusit, është e vështirë të dihet çfarë funksioni mund të kishte pasur ky psalm në Izraelin e lashtë: bashkësia do të kishte qenë në mëdyshje sa herë ta këndonin. Kjo paqartësi largohet nëse psalmi shihet si kultivim i shpresës së lavdisë së përjetshme për besimtarin besnik deri në fund, duke pasur ringjalljen e Jezusit (që është i shenjti i pashoq) si hap të parë për plotësimin e kësaj shprese (krahaso me Romakëve 8:23; 1 e Korintasve 15:23).

Një metaforë kyç në Bibël: besëlidhja siguron një “shteg”, përmes të cilit njeriu ecën drejt jetës në gjithë plotësinë e saj (Fjalët e Urta 5:6; Fjalët e Urta 6:23; Fjalët e Urta 10:17; Fjalët e Urta 12:28; Fjalët e Urta 15:24; Mateu 7:14), këtë Perëndia ua bën të njohur ndjekësve të Tij. Të shijosh praninë e Perëndisë, ose të kënaqesh me fytyrën e Tij, është rezultati final i besëlidhjes (krahaso me Eksodi 33:14–15; Numrat 6:24–26). Fjala “kënaqësi” lidhet me “vendet e këndshme” (Psalmi 16:6); kënaqësia që ka filluar në këtë jetë do të vazhdojë në plotësinë e saj në botën që do të vijë.

Megjithëse nuk është dhënë përmbajtja specifike e lutjes së Zakarias, ka shumë të ngjarë të ketë përfshirë të paktën dy kërkesa: Zakaria do të ketë qenë duke ndërmjetësuar në emër të Izraelit si komb, dhe me sa duket, ai gjithashtu bëri një kërkesë të dytë, për një fëmijë, siç tregohet nga Luka 1:13b (krahaso me Zanafilla 25:21; Zanafilla 30:22; 1 e Samuelit 1:10–17). Zakaria duhet të jetë lutur për një fëmijë qindra herë për shumë vite, dhe tani më në fund përgjigjja ka ardhur. Gëzimi dhe hareja vijnë te Zakaria dhe Elizabeta, sepse shterpësia e tyre ka mbaruar (krahaso me Luka 1:25) dhe, për shkak të (“sepse”, Luka 1:15) asaj që Perëndia do të bëjë përmes birit të tyre.

Fryma lufton kundër mëkatit jo thjesht në mbrojtje, por edhe në sulm, duke prodhuar te të krishterët atributet pozitive të karakterit hyjnor, të gjitha të dukshme në Jezusin, tek Ungjijtë. Dashuria përmendet e para, sepse është cilësia më e madhe (1 e Korintasve 13:1–13; 2 e Pjetrit 1:5–7), sepse pasqyron më qartë karakterin e Perëndisë. Gëzimi vjen shumë pranë saj, sepse në gëzimin e shpëtimit të Perëndisë, të krishterët tregojnë se dëshirat e tyre i kanë vendosur siç duhet në vullnetin dhe qëllimin e Perëndisë (shih Gjoni 15:11; 16:24; Romakëve 15:13; 1 e Pjetrit 1:8; Juda 24; etj.).

Kundër këtyre gjërave nuk ka ligj, prandaj ata që i shfaqin po e përmbushin ligjin, më tepër se ata që këmbëngulin te ceremonitë hebraike, dhe po kështu më shumë se ata që ndjekin veprat e mishit të vëzhguara te Galatasve 5:19–21.

Sprovat janë “teste” që sfidojnë besimin (Jakobi 1:2–5). Kur ndodhin sprovat, njeriu duhet t’i konsiderojë si gëzim—jo thjesht lumturi të përkohshme tokësore, por përkundrazi “gëzim të plotë” shpirtëror e të qëndrueshëm në Perëndinë, i Cili është sovran mbi të gjitha gjërat, përfshirë edhe sprovat.

Sprova e besimit tuaj, përcakton kuptimin e një sfide për të krishterin: siç Jezusi “u sprovua” në shkretëtirë (Mateu 4:1–13), kështu besimtarët sprovohen. Fjala greke “dokimion” (“sprovë”) nënkupton një provë pozitive, që synon ta bëjë besimin e dikujt “të vërtetë” (krahaso me 1 e Pjetrit 1:7). Rezultati është qëndrueshmëria, një jetë me qëndresë besnike mes sfidave dhe mundimeve.

Sprovat janë “teste” që sfidojnë besimin (Jakobi 1:2–5). Kur ndodhin sprovat, njeriu duhet t’i konsiderojë si gëzim—jo thjesht lumturi të përkohshme tokësore, por përkundrazi “gëzim të plotë” shpirtëror e të qëndrueshëm në Perëndinë, i Cili është sovran mbi të gjitha gjërat, përfshirë edhe sprovat.

Sprova e besimit tuaj, përcakton kuptimin e një sfide për të krishterin: siç Jezusi “u sprovua” në shkretëtirë (Mateu 4:1–13), kështu besimtarët sprovohen. Fjala greke “dokimion” (“sprovë”) nënkupton një provë pozitive, që synon ta bëjë besimin e dikujt “të vërtetë” (krahaso me 1 e Pjetrit 1:7). Rezultati është qëndrueshmëria, një jetë me qëndresë besnike mes sfidave dhe mundimeve.

Kur Jezusi ishte në tokë, dishepujt nuk i ishin lutur Atit në emër të Jezusit. Tani Jezusi po u thotë se dishepujt duhet ta bëjnë këtë. Lidhur me kuptimin e lutjes “në emër të Jezusit”, shih shënimet te Gjoni 1:12–13; Gjoni 14:13. “Kërkoni dhe do të merrni” u kujton besimtarëve se përgjigjet e shpeshta të lutjeve do t’u japin ndjekësve të Jezusit gëzim të madh, ndërsa shohin Perëndinë në veprim në botë, si përgjigje për lutjet e tyre.

Përmes veprës së tij shpenguese, përsosmëria e Krishtit çon në përsosjen e popullit të Tij (e cila do të përmbushet plotësisht në ditën e fundit). Kryqi i Krishtit përfaqëson vuajtjen më të madhe në histori, sepse Jezusi jo vetëm vuajti fizikisht, por edhe përjetoi zemërimin e drejtë të Perëndisë duke marrë mbi vete mëkatin e botës. Gjithsesi premtimi për shpërblimin dhe gëzimin që ishin përpara, i dha Jezusit forcë në vuajtje. Kryqëzimi, i kryer lakuriq e në publik, duke i shkaktuar vuajtje të tejzgjatura viktimës, kishte për qëllim të shkaktonte si poshtërim ashtu dhe vdekje (kr. me Hebrenjve 12:6).

Përmes veprës së tij shpenguese, përsosmëria e Krishtit çon në përsosjen e popullit të Tij (e cila do të përmbushet plotësisht në ditën e fundit). Kryqi i Krishtit përfaqëson vuajtjen më të madhe në histori, sepse Jezusi jo vetëm vuajti fizikisht, por edhe përjetoi zemërimin e drejtë të Perëndisë duke marrë mbi vete mëkatin e botës. Gjithsesi premtimi për shpërblimin dhe gëzimin që ishin përpara, i dha Jezusit forcë në vuajtje. Kryqëzimi, i kryer lakuriq e në publik, duke i shkaktuar vuajtje të tejzgjatura viktimës, kishte për qëllim të shkaktonte si poshtërim ashtu dhe vdekje (kr. me Hebrenjve 12:6).