10 vargje kyç mbi zemërbutësinë

Ky artikull është pjesë e serisë Vargjet kyç të Biblës.

Përulësia konsiderohej si e papëlqyeshme nga bota pagane në kohën e Palit. Krenaria çmohej më shumë. Të gjitha virtytet e përmendura – “përulësi, butësi, durim” dhe mbi të gjitha dashuria – u shfaqën në vetë karakterin e Krishtit dhe duhet të jenë të dukshme në ecjen e përditshme të çdo të krishteri.

Fryma lufton kundër mëkatit jo vetëm në mbrojtje, por edhe në sulm duke prodhuar te të krishterët atributet pozitive të karakterit të perëndishëm, e të gjitha këto shfaqen te Jezusi përgjatë ungjijve. “Butësia” është një cilësi që Jezusi ia atribuon vetes te Mateu 11:29; ajo i aftëson njerëzit që të gjejnë pushim tek ai, për t’i inkurajuar dhe për t’i forcuar të tjerët.

Jetesa e duhur, sidomos përkundrejt atyre jashtë besimit. Pali i rikthehet përshkrimit të “jetesës sipas ungjillit”, duke iu referuar kësaj radhe ndërveprimeve me jobesimtarët. Në përgjithësi, cilësitë që inkurajohen këtu (Titit 3:1-2) janë e kundërta e përshkrimit që u bëhet mësuesve të rremë te Titit 1:10-16.

“Të gatshëm për çdo vepër të mirë.” Edhe nëse mësuesit e rremë janë “të papërshtatshëm për çdo vepër të mirë” (Titit 1:16), një nga qëllimet e kryqit është të krijojë një popull “të zellshëm për vepra të mira” (Titit 2:14).

Lista mbyllet me një thirrje për të marrë iniciativën që t’i bëjmë të mirën kujtdo. Duke treguar zemërgjerësi (greqisht “prauteta”) është një përkthim i mirë i një fjalë që shpeshherë keqkuptohet, që ka kuptimin “butësi/zemërbutësi”.

“Një gjuhë e shëndoshë... gjuha e çoroditur.” Një fjalë e drejtë, e thënë me butësi, sjell jetë dhe shërim, megjithatë gjuha e shëndoshë mund të përdoret për të maskuar qëllime të çoroditura – duke sfilitur frymën, duke dëmtuar moralin e duke shkaktuar lëndim.

Zoti i lavdishëm vjen te populli i tij si mbret fitimtar, si një bamirës zemërgjerë e si një “bari” zemërbutë.

“Zgjedhën.” Korniza e drunjtë që bashkon dy kafshë (zakonisht qetë), që të mund të tërheqin ngarkesa të rënda, ishte një metaforë për nënshtrimin ndaj njëri-tjetrit, dhe gjithashtu një metaforë e mirënjohur në judaizëm për ligjin. Interpretimi i farisenjve për ligjin, që përfshinte një listë të tejzgjatur dënimesh, ishte bërë një barrë e rëndë dhe e pambajtshme (Mateu 23:4) megjithatë, njerëzit besonin se ishte interpretim hyjnor. Nga ana tjetër, zgjedha e Jezusit për dishepullimin, sjell “prehje”, thjesht për shkak të përkushtimit ndaj tij.

Referenca për Timoteun si “njeri i Perëndisë”, pohon autoritetin dhe vendin e tij përballë mësuesve të rremë, të cilët nuk janë njerëz të Perëndisë. “Njeri i Perëndisë” përdoret shpeshherë në Dhiatën e Vjetër për profetët (p.sh., Ligji i Përtetërië 33:1; 1 i Samuelit 9:6; Psalmi 90:1). Thirrja: “bëje ndeshjene mirë të besimit” dhe “mbërthe jetën e përjetshme” përfshijnë largimin nga mëkati dhe kërkimin me zell të perëndishmërisë (krahaso me II Timoteut 2:22).

“Stolisja juaj të mos jetë e jashtme.” Udhëzimet e Pjetrit në këtë pasazh ishin të zakonshme për kohën e tij (shih Seneka, Letrat, për Helvian 16:3-4; Dio Chrysostom, Orations 7.117; Juvenal, Satire 6.457–463; 490–511; Plutarch, Advice to Bride and Groom, Moralia 141E; Epictetus, Handbook 40). Kjo lloj “stolisja... e jashtme” mund të dëshmohet në portretet dhe skulpturat e shekullit të parë, kur “gërshetimi i flokëve” dhe vënia e stolive që binin në sy ishte e zakonshme te shtresa e lartë e shoqërisë romake. Përkundrazi, gruaja e krishterë duhet të përqendrohet në bukurinë e brendshme (të fshehur) të “zemrës”. Ajo që është e rëndësishme për Perëndinë është karakteri i perëndishëm i gruas, që karakterizohet prej frymës “së butë dhe të qetë”. Është e qartë se Pjetri nuk po ndalon gërshetimin e flokëve apo vënien e stolive të arta, sepse po të ishte ashtu, të njëjtat rregulla do të aplikoheshin për rrobat. Në fakt, Pjetri paralajmëron që të mos shqetësohemi më shumë seç duhet për pamjen e jashtme dhe për të mirat materiale.

“Fjala therëse” (Fjalët e Urta 15:1) do të thotë “fjalë dhimbjeje”, pra, një fjalë që lëndon. Fjalët e zgjedhura me kujdes nxisin ndërveprim të qetë e nuk provokojnë “zemërimin” (Fjalët e Urta 15:1), ato udhëzojnë me shembull (Fjalët e Urta 15:2), dhe inkurajojnë, në vend që të dekurajojnë (Fjalët e Urta 15:4).

Besimtarët duhet të jenë gjithmonë gati për të siguruar mbrojtje për besimin e tyre, mirëpo duhet ta bëjnë me drejtësi dhe urtësi. Dhe, nëse kanë “ndërgjegje të mirë”, çfarëdolloj akuze kundrejt tyre do të jetë pa bazë, dhe paditësit do “të turpërohen”. Ndonjëherë është “vullneti i Perëndisë” që të krishterët të vuajnë “duke bërë mirë”.