30 korrik – Vuajtja që forcon besimin

Pavarësisht se sa e çuditshme mund të duket, një nga qëllimet e tronditjes nga vuajtja është që ta bëjë besimin tonë të patundur.

Besimi është si puna e indit të muskujve: nëse e tërheq deri në caqet e veta, ai bëhet më i fortë dhe jo më i dobët. Këtë thotë Jakobi këtu. Kur besimi yt kërcënohet, sprovohet dhe sfidohet deri në skajin e vet, rezultati është një kapacitet më i madh për të duruar. Këtë e quan durim Jakobi.

Perëndia e do aq shumë besimin, saqë do ta sprovojë deri në caqet e tij për ta mbajtur të pastër dhe të fortë. Për shembull, Ai e bëri këtë me Palin sipas 2 e Korintasve 1:8-9:

Sepse nuk duam, o vëllezër, që të mos dini për shtrëngimin që na ndodhi në Azi, ku u rënduam tepër, përtej fuqive tona, aq sa u dëshpëruam edhe për jetën. Për më tepër ne e kishim në veten tonë vendimin e vdekjes, që të mos besonim në veten tonë, por në Perëndinë që ringjall të vdekurit.

Fjalët “që të mos” tregojnë se në këtë vuajtje ekstreme kishte një qëllim: ishte me qëllim që Pali të mos mbështetej në veten dhe në burimet e tij, por në Perëndinë–konkretisht në hirin e premtuar të Perëndisë në ringjalljen e të vdekurve.

Perëndia e vlerëson aq shumë besimin tonë me gjithë zemër, saqë nëse është e nevojshme, Ai do të largojë me hirin e Tij gjithçka tjetër në botë, që mund të na tundojë të mbështetemi në të–madje edhe jetën tonë. Synimi i Tij është që siguria jonë të forcohet dhe të thellohet, në mënyrë që Ai vetë të jetë gjithçka që kemi nevojë.

Perëndia dëshiron që ne të jemi në gjendje të themi bashkë me psalmistin: “Cilin kam në qiell veç teje? Dhe mbi tokë nuk dëshiroj tjetër njeri veç teje. Mishi im dhe zemra ime mund të ligështohen, por Perëndia është kështjella e zemrës sime dhe pjesa ime në përjetësi” (Psalmi 73:25-26).