10 vargje kyç mbi frikën

Ky artikull është pjesë e serisë Vargjet kyç të Biblës.

Perëndia i kujton popullit të Tij zotimet aktive që ka me ta. Te vargjet 8-9, përmendja e zgjedhjes së Jakobit dhe statusit të Izraelit si pasardhje e Abrahamit, flet qartë për premtimet e Perëndisë (Zanafilla 17:7; 22:17) duke u kujtuar kështu atyre se janë pjesë e një historie të mbushur me premtimet e Perëndisë.

“Ty” këtu i referohet tërë popullit (quajtur “Jakob” te Isaia 41:8). Ndryshe nga kombet e tmerruara te Isaia 41:5, populli i Perëndisë kishte arsye për të qenë i patrembur në Të (krahaso me Isaia 41:13-14). Ndryshe nga zotët e kombeve, të cilët duhen forcuar dhe duhen siguruar (Isaia 41:7), Perëndia i Izraelit e siguronte popullin e Tij.

Ky urdhërim për të gjithë Izraelin i jepet drejtpërdrejt Jozueut (Ligji i Përtërirë 31:7, 23; Jozueu 1:6, 7, 9). Nxitja “mos kini frikë” bazohet në përvojat e mëparshme të plagëve dhe daljes nga Egjipti (shih Eksodi 7-14) dhe sigurimit në shkretëtirë (shih gjithashtu Ligji i Përtërirë 1:33). para syve tuaj...keni parë. Edhe pse ky është brezi tjetër, Moisiu e sheh kombin në unitet dhe u drejtohet atyre që e dëgjojnë si të kishin qenë me brezin e kaluar. të ka shpënë ashtu si një njeri çon fëmijën e tij. Ky është një imazh dashurie dhe përkujdesjeje, dhe hedh poshtë deklaratën e rremë te Ligji i Përtërirë 1:27. Te 1 e Kronikave 28:20, Davidi e aplikon fjalinë “ai nuk do të të lërë dhe nuk ka për të të braktisur” me Solomonin; krahaso me Hebrenjve 13:5.

Zoti i kërkon tri herë Jozueut të bëhet i fortë dhe trim, fjalë të ngjashme me caktimin e mëparshëm të Jozueut nën drejtimin e Moisiut (shih Ligji i Përtërirë 31:6-8, 23). Jozueu do të ketë nevojë për forcë dhe për kurajë që të pranojë detyrën e tij (ti do të bësh që ky popull të zotërojë vendin; Jozueu 1:6); për t’iu bindur Librit të Ligjit (v.8), Torah, (me shumë mundësi, kjo duhet të ketë përfshirë librin e Ligjit të Përtërirë ose pjesë të tij [shih Ligji i Përtërirë 31:26, “ky ligj”]); dhe për të mos u tmerruar (mos ki frikë dhe mos e humb; Jozueu 1:9). Më e vështira nga të gjitha do të jetë përgjegjësia e dytë, pra, të bëjë urdhërimet e Perëndisë (hebraisht, Torah) pjesë thelbësore të asaj që ai është dhe bën (Jozueu 1:8a), të meditojë mbi to vazhdimisht dhe t’i vërë gjithashtu në praktikë (Jozueu 1:8b). Megjithatë, nxitja e dytë bëhet më e theksuar me shtimin e dy fjalëve të thjeshta: “vetëm tregohu i fortë dhe shumë trim”. Duke marrë parasysh përgjegjësitë udhëheqëse të Jozueut, kjo detyrë për të qenë i fortë dhe trim do të ishte dekurajuese nëse nuk do të kishte premtimet shoqëruese: Unë do të jem me ty. Nuk do të të lë dhe nuk do të braktis (Jozueu 1”5); dhe ZOTI, Perëndia është me ty kudo që të shkosh (Jozueu 1:9). Duke marrë forcë nga këto fraza siguruese, Jozueu fuqizohet për ta marrë detyrën e tij me guxim. Terminologjia hebraike e përdorur në këto fraza siguruese nuk ka të bëjë aspak me pasurinë apo suksesin e kësaj bote, por lidhet plotësisht me përmbushjen e misionit dhe veprimit, me vetëdije të plotë në çdo rrethanë që paraqitet. Vetëm kur dikush nuk arrin të “kërkojë këshillim nga ZOTI” (9:14) mungon një vetëdije e tillë.

Perëndia e siguron popullin e Tij duke i thënë se, për lavdinë e Tij, Ai do të sigurojë restaurimin e mrekullueshëm.

Duke ditur çfarë meritojnë, njerëzit duhet të kenë frikë; por ndërsa dëgjojnë për zgjedhjen dhe premtimin e çliruesit të tyre, ata nuk duhet të kenë frikë. Ajo që i përcakton nuk është verbëria e tyre fajtore (Isaia 42:18-25), por hiri i Atij që thotë: “Je i imi” (krahaso me Eksodin 6:7).

“Ti” përfaqëson gjithë popullin (Isaia 43:1). Edhe kur janë nën vështirësitë e robërisë dhe mërgimit, Perëndia vazhdon të jetë me popullin e Tij (krahaso me Isaia 41:10).

Në dashuri nuk ka frikë, nuk përjashton praninë dhe efektin ndërtues të “frikës së Zotit” që është “fillimi i njohjes” (Fjalët e Urta 1:7). Këtu Gjoni flet për frikën e gjykimit të fundit (krahaso me 1 e Gjonit 4:17). Dashuria e përsosur e Perëndisë për besimtarët nxjerr jashtë frikën e zemërimit dhe ndëshkimit të përjetshëm.

Hija e vdekjes mund të jetë hija që lë vdekja, ose mund të jetë, siç e thotë edhe shënimi i ESV, “errësirë e thellë”. Ndoshta ideja është se në luginën e shkretëtirës (ose wadi) në Jude mund të kalosh nëpër hije të thella dhe nuk mund të dihet me siguri kush (banditë) ose çfarë (kafshë, përmbytje të papritura) të kanoset; edhe në periudha të tilla frike dhe rreziku, njeriu besnik gjen sigurinë se Perëndia është me të, prandaj nuk ka pse të ketë frikë.

Nga greqishtja (deilia) në letërsinë jobiblike i referohet atij që ia mbath nga beteja dhe ka një kuptim poshtërues kundrejt të qenët frikacak. Guximi, e jo frika, është shenjë e Frymës (shih Fjalët e Urta 28:1; Veprat 4:31).

Ai që vepron nga frika ndaj njeriut tregon se nuk ka besim te Zoti që do ta ruajë dhe do ta mbrojë atë (Fjalët e Urta 29:25). Në mënyrë të ngjashme, ai që kërkon vetëm fytyrën e mbretit për drejtësi (Fjalët e Urta 29:26), manifeston mungesë besimi, se në fund të fundit është Zoti ai që punon për ta realizuar atë (krahaso me Fjalët e Urta 24:21a, ku urdhri reflekton prioritetin).

Edhe pse përulja dhe mahnitja janë të përshtatshme në praninë e Jezusit, frika e këtyre njerëzve është negative, duket e gabuar dhe paragjykuese ndaj fuqisë së mistershme të Jezusit, dhe ndoshta duket një frikë për humbje të mëtejshme të pronësive të tyre, sepse frika nuk po i afron te Jezusi.

Jezusi i qorton dishepujt, për shkak se kishin frikë (krahaso me Marku 7:18; 8:17-18, 21). Kundërhelmi për frikën është besimi, pra, besimi në Jezusin. Bëjnë mirë që kthehen te Jezusi, por gabojnë në frikën se Perëndia i ka harruar. Dishepujt bëjnë pyetjen e duhur, sepse qetësimi i stuhisë jep prova që ky njeri është vërtet Perëndi.