31 gusht – Luani dhe qengji

Vetë shpirti i Atit ngazëllon me gëzim për zemërbutësinë dhe dhembshurinë prej shërbëtori të Birit të Tij.

Kur një kallam është i përkulur dhe gati po thyhet, Shërbëtori do ta mbajë drejt e me butësi derisa të shërohet. Kur një kandil është duke lëshuar tym dhe zor se i ka mbetur pak zjarr, Shërbëtori nuk do ta fikë, por do ta mbulojë me dorën e tij dhe do t’i fryjë lehtë derisa të ndizet sërish.

Prandaj Ati thotë: “Ja shërbëtori im... që e pëlqen shpirti im!” Vlera dhe bukuria e Birit të Tij nuk vijnë vetëm nga madhështia e Tij, as vetëm nga zemërbutësia e Tij, por nga mënyra se si këto të dyja përzihen në raport të përsosur.

Te Zbulesa 5:2, kur engjëlli thërret: “Kush është i denjë të hapë librin dhe të zgjidhë vulat e tij?” përgjigjja është: “Mos qaj; ja, Luani i cili është prej fisit të Judës, Rrënja e Davidit, fitoi të hapë librin dhe të zgjidhë të shtatë vulat e tij” (Zbulesa 5:5).

Perëndisë i pëlqen forca e Luanit të Judës. Ja pse ai është i denjë në sytë e Perëndisë për ta hapur pergamenën e historisë dhe për t’i shpalosur ditët e fundit.

Por tabloja nuk është e plotë. Si fitoi Luani? Vargu tjetër përshkruan dukjen e tij: “Në mes të fronit dhe të katër qenieve të gjalla dhe në mes të pleqve, qëndronte një Qengj si i therur” (Zbulesa 5:6). Jezusi është i denjë për kënaqësinë e Atit jo vetëm si Luani i Judës, por edhe si Qengji i therur.

Kjo është lavdia e veçantë e Jezu Krishtit, Birit të mishëruar të Perëndisë–përzierja e mahnitshme e madhështisë dhe zemërbutësisë.