25 tetor – Shpresa e madhe misionare

Shpresa e madhe misionare është se, kur ungjilli predikohet në fuqinë e Frymës së Shenjtë, vetë Perëndia bën atë që njeriu nuk mund ta bëjë dot: Ai krijon besimin që shpëton. Thirrja e Perëndisë bën atë që thirrja e njeriut nuk mund ta bëjë dot. Ajo ringjall të vdekurit. Ajo krijon jetë frymërore. Ajo është si thirrja e Jezusit drejtuar Llazarit në varr: “Dil jashtë!” Dhe i vdekuri u bind dhe doli jashtë. Thirrja krijoi bindjen duke krijuar jetë (Gjoni 11:43). Kështu shpëtohet çdo njeri.

Ne mund ta zgjojmë dikë nga gjumi me thirrjen tonë, por thirrja e Perëndisë mund të sjellë në ekzistencë gjëra që nuk janë (Romakëve 4:17). Thirrja e Perëndisë është e parezistueshme në atë kuptim që ajo mund të mposhtë çdo rezistencë. Ajo thirrje është pagabueshmërisht e efektshme sipas qëllimit të Perëndisë–aq sa Pali mund të thotë: “Ata që ai i thirri, ata edhe i drejtësoi” (Romakëve 8:30), edhe pse ne drejtësohemi vetëm me anë të besimit tonë.

Me fjalë të tjera, thirrja e Perëndisë është aq e efektshme, saqë në mënyrë të pagabueshme krijon besimin, përmes të cilit personi drejtësohet. Të gjithë të thirrurit janë drejtësuar sipas Romakëve 8:30. Por askush nuk drejtësohet pa besim (Romakëve 5:1). Prandaj, thirrja e Perëndisë nuk mund të dështojë në efektin e saj të synuar. Në mënyrë të parezistueshme ajo sjell në ekzistencë besimin që drejtëson.

Kjo është ajo që njeriu nuk mund ta bëjë dot. Është krejtësisht e pamundur. Vetëm Perëndia mund ta heqë zemrën prej guri (Ezekieli 36:26). Vetëm Perëndia mund t’i tërheqë njerëzit te Biri (Gjoni 6:44, 65). Vetëm Perëndia mund ta hapë zemrën e vdekur frymërisht që t’i kushtojë vëmendje ungjillit (Veprat 16:14). Vetëm Bariu i Mirë i njeh delet e Tij, i thërret ato me emër me një fuqi kaq bindëse, saqë ato e ndjekin–dhe nuk humbasin kurrë (Gjoni 10:3-4, 14).

Hiri sovran i Perëndisë, i cili bën atë që është e pamundur nga ana njerëzore, përmes ungjillit të Jezu Krishtit, është shpresa e madhe misionare.